GEVANGENEN VAN DE GROND

Mooie titel hè? Passend in een frequent in CC gevoerde discussie: wat is nou geluk, en is het maakbaar. Heb je je eigen kansen om lichtelijk op te stijgen, of ben je 'gevangene van de grond'?

Een aanrader vind ik 'Gevangenen van de grond'. Nu draait deze film in Amsterdam, Den Haag, en Utrecht. Het speelt zich af in Finland, het is een soort filmische documentaire. Finnen worden gevolgd in diverse settings. Het draait mn om bezoekers van tangogelegenheden, hun leven en de Finse tangotraditie. Ook zie je confronterende karaoke-achtige feestjes, in TL-achtige cafeetjes met systeemplafonnetjes. Achterliggend beelden van Finland in verschillende grijstinten. Dit suggereert, volgens de NRC recensie, dat er daar in het hoge Noorden sprake is van 'winterdepressies' (daarover hadden we het hier wel vaker in CC - zie 'vallende blaadjes & serotonine' bijv).
.
Maar een depressie ≠ een zekere melancholie in het leven. .
Je zou het ook kunnen benoemen als een ingetogen, licht melancholisch leven – maar dan ook vol met dromen en passievolle gedachten en daaraan gekopppelde lichte activiteiten. De titel is afkomstig van een tekst van componist Unto Mononen 'Ik ben een gevangene van de grond'. Dit wordt in de film gezongen door een tangozangeres als begeleiding van oude echtparen die de tango dansen. "…maar een vogel zonder vleugels is een gevangene van de grond…".
Een langzame, introverte film, die je mee kan slepen. Met tragiek. Je moet ervan houden. Van die confronterende melancholie. Hier een trailer van deze tango film.

'Traagheid' was ook wat men zei over Alamar, die ik begin dit jaar zag & waarover ik schreef bij 'IFFR'. Beide zijn ingetogen films die aan het denken zetten.

Eea deed me denken aan de film 'The Tango Lesson' van Sally Potter. Een relatief oude alweer ('97), maar ook zo’n melancholiek trage. Met mooie muziek ook. Hier een trailer van 'The Tango Lesson'. .
.

En dit alles sluit aan bij onze Muziekpoli....
.

Feb '10