GEDEPERSONALISEERDE DOKTERS ?! = dat OK?

Ook dokters kunnen burn-out raken. En ook kunnen zij -jawel- een depressie ontwikkelen. Daarover hadden we het eerder in CC. Uit die studie kwam naar voren dat deze dokters ook meer risico lopen fouten te maken.
Wat merkt de patiënt ervan als zijn dokter niet goed in zijn vel/bol zit? Het zal per dokter en per patiënt verschillen. Onderzoekers stelden zich de vragen:
Hebben dokters die burn-out klachten hebben, maar blijven werken:
- Kortere gesprekken met hun patiënten?
- Minder vriendelijk/gevoelsmatige gesprekken?
- Minder gesprekken over het psychisch welbevinden van hun patiënt?
- Zetten ze de psychische klachten van hun patiënt minder goed op een rij?

.
126 huisartsen vulden checklisten in gericht op burn-out klachten. Plus hun tevredenheid met hun werk. Ook werden ze gedurende hun spreekuren op een videoband getaped. Zo verzamelden de onderzoekers zo’n films van 1890 arts- patiënt contacten.
Vd huisartsen bleek bij 7% sprake van gevoelens van uitputting, 22% gaf aan het gevoel te hebben tekort te schieten in het werk. Maar liefst 11% scoorde hoog op ‘depersonalisatie’. Zie ook deze table 2. Vd huisartsen gaf 5% aan niet tevreden te zijn met hun werk. Meer dan 25% gaf aan ontevreden te zijn over de hoeveelheid tijd die ze hadden om hun werk te kunnen verrichten.
.

Bij depersonalisatie gaat het erom de peroon dermate op zijn tenen loopt door de spanningen dat functies die normaliter geïntegreerd zijn, als het ware los van elkaar raken. In een strijd-situatie (oorlog bijvoorbeeld) is het een overlevingmechanisme. Blik op oneindig en ertegenaan. Met als gevolg dat je niet echt de omgeving en jezelf adequaat 'voelt'. In bijv een oorlogssituatie kan je je ook niet permiteren alle emoties te voelen: je moet 'overleven'. Het kan dus ook een nuttig overlevingsmechanisme zijn. Mits het tijdelijk is.

.

Als je je probeert in te leven in depersonalisatie, moet je denken aan het "...gevoel 'alsof' je…" Bijv het gevoel "… alsof je in een filmscène loopt…".. "alsof je heel zwaar bent..", "... alsof alles om je heen sneller gaat dan jij…". Dat gevoel heeft iedereen wel eens. JA - OOK jij: bijvoorbeeld als je je heel opgelaten voelt, als je bijv een praatje moet houden. Of als je ’s morgens na een nacht studeren (of feesten…), buiten loopt: "…gevoel alsof je "..vertraagd rond loopt tussen al die actieve mensen…". Bij een jet lag kan je dat ook hebben. Herkenbaar?

.

Uit de video-opnames bleek, dat huisartsen die zich oververmoeid en ontevreden voelden, gemiddeld 2 minuten langer spraken met hun pten dan huisartsen zonder klachten. Huisartsen die uitputting en depersonalisatieklachten hadden, bleken meer over psychische en sociale onderwerpen te praten met hun pten. Ze deden dit op vriendelijke, betrokken wijze. Echter, de huisartsen die eveneens het gevoel hadden tekort te schieten in hun werk, bleken minder vriendelijk te zijn, minder patiënt-gecentreerd te praten, met minder oogcontact.
De uitgeputte en gedepersonaliseerde dokter kan blijkens deze studie wel met aandacht en betrokkenheid bij zijn patiënt functioneren. Ze geven ook meer aandacht aan de psychosociale probelem van hun patient dan de gemiddelde arts.
.

Maar Confabula wil hier toch haar vraagtekens bij plaatsen. Want ik betwijfel of het contact tussen de arts en de patiënt wel 'echt' was. Voelde de patiënt zich emotioneel ook echt gehoord en gesteund in die extra tijd waarin zijn problemen voorbij kwamen? Ik betwijfel het. Als je 'gedepersonaliseerd' tegenover je patiënt zit, dan 'ben je er niet echt bij'. Dan is er een grote kans dat je als het ware op de automatische piloot functioneert.
.

Het heeft mijns inziens ook te maken met professioneel gedrag. Je moet je eigen grenzen (leren) kennen. Over professionaliteit later meer.

.

Ik kan me niet voorstellen dat een dergelijke arts-patiënt setting goed voelt. Niet voor de patiënt en niet voor de dokter. En dat het nog maar de vraag is of er een adequaat vervolg(contact) uit voort komt. Wat jij?
.

Mrt '10