HELENDE MUZIEK?
Twee weken gelden schreef ik over de voorzichtige positieve melding vd CL over het positieve effect van muziek op depressie. En over het mogelijk positief beïnvloeden van je studieresultaten ermee hebben we toen Club Confabula juist geopend was, al vaker gesproken (zie bijv Boyce). De troostende, opbeurende, rustgevende, etc werkingen van muziek op ons gemoed, daar hebben we allemaal wel ervaring mee. In die zin heeft muziek m.i. echt een helende functie. Of muziek ook daadwerkelijk een helende werking op onze neuronen heeft, is nog niet systematisch onderzocht (maar ... zie onder *..). Interessant (Brain '08;131:866-67): 60 patiënten die een herseninfarct werden verdeeld in drieën. De eerste groep mocht gedurende 2 maanden dagelijks luisteren naar zelfgeselecteerde muziek. Dit mocht alles zijn - pop, klassiek, jazz, folk etc. De 2e groep luisterde dagelijks naar zelf geselecteerde audioboeken. De 3e groep kreeg deze extra’s niet (maar kreeg wel de standaard therapie = de controlegroep). Bij alle patiënten werd gedurende een half jaar uitgebreid neuropsychologisch testonderzoek gedaan. Er werd hierbij gekeken naar het cognitief functioneren, maar ook naar het psychisch welbevinden en de kwaliteit van leven.
Zowel het verbale (taal) geheugen als concentratie/aandacht bleken significant sterker verbeterd in de muziekgroep, vergeleken met de taal en de controlegroep. Na 3 maanden bleek bovendien dat de muziekgroep een significant betere stemming had en minder depressieve kenmerken ivm de controles. Deze aspecten waren ook beter tov de taalgroep, maar minder significant. Ook waren de muziekpatiënten de 1e 3 mnd wat minder verward dan de controles. Na 6 mnd was het verschil tussen de muziekgroep en de controles op dit emotionele vlak nog steeds aanwezig, maar minder significant. Met name in de herstelfase van het herseninfarct is er blijkbaar een sterk positief effect van muziek.
Het is een interessant fenomeen. Allereerst kan je je voorstellen dat sommigen vd taalgroep het zwaar hebben gehad. Want het infarct kan gemaakt hebben dat juist het begrijpen van de gesproken taal uit de audioboeken extra inspanning vereiste. In die zin hebben zij opvallend goede testresultaten, mn qua stemming. Je had je ook kunnen voorstellen dat ze juist somberder zouden hebben kunnen worden, omdat ze werden geconfronteerd met beperkingen. Wbt de stemming, suggereren de onderzoekers effect van muziek op het mesolimbo-corticale systeem. Op dit vlak is het in ieder geval al de moeite waard om patiënten na een infarct de faciliteiten te bieden uitgebreid naar muziek te luisteren. Daar komt dan ook nog eens het betere cognitieve herstel bij.
Dit wijst op een stimulerend effect van muziek op neurogenese. Over neurogenese hebben we het vaker gehad (zie bijv een aantal links hieronder). Dit houdt in dat zenuwcellen groeien en kunnen herstellen als ze beschadigd zijn.
Je zou je kunnen voorstellen dat er een extra positief effect uitgaat van zang bij de muziek, omdat dat zowel de linker als rechter hersenhelft activeert. Het is dus ook nog interessant om verschillende muzieksoorten te gaan vergelijken. Wat betreft de audioboeken, dit stimuleert alleen de linker hersenhelft. Even terug nu naar depressies. Op zich sluiten deze onderzoeksresultaten eigenlijk aan bij de voorzichtige positieve resultaten die worden beschreven over het effect van muziek op depressie. Mogelijk heeft dat dan ook met neurogenese te maken*. Hardlopen blijkt ook een positief effect op neurogenese te hebben en parallel daaraan ook op depressie (zie bijv move it!). Hier ligt een hypothese voor leuk, laagdrempelig onderzoek!
*Het wordt nog leuker: de eerste 'bewijzen' voor de daadwerkelijk helende werking van muziek zijn, zie ik net, binnen! Getest op muisjes! Wordt morgen (zo ik het tijdtechnisch red: ben druk!) vervolgd!
Doe hier: je eigen neurogenese labsimulatiestest.
Ook over neurogenese: neurogenese zichtbaar.
3 opmerkingen:
Ik zelf zou wel gamen willen onderzoeken. Het heilzame effect van gamen. Volgens mij is gamen ook goed voor de neurogenese.
Groeten Dr Shock
Mijn man was een fanatiek sporter: Hardlopen en tennis. Bovendien fietste hij elke dag naar zijn werk (academicus). Daarnaast luistert hij graag naar klassieke muziek en heeft een muziekverzameling. Zijn karakter is introvert, en kalm. Uiterlijk: 1.85m, slank. In de zomervakantie 2004 kreeg hij een hevige, plotseling paniekaanval. Hij meende dat hij dood zou gaan. De huisarts gaf hem Oxazepam, maar dit maakte het alleen maar erger. De huisarts verwees hem een week later naar de GGZ.
Hij kreeg meteen Cipramil en Rivotril voorgeschreven van de psychiater met het advies zich ziek te melden op zijn werk (ook al had hij vakantie). Twee weken na de eerste paniekaanval werd hij vrijwillig opgenomen op de PAAZ omdat per abuis de dosis Rivotril 4 maal te hoog was voorgeschreven. Dit leidde tot extreme paniek en spierverslapping.
Hij was niet depressief, maar werd dat op de PAAZ.
De diagnose luidde dus depressie.
Direkt na het eerste contact met de GGZ stopte hij met sporten, werken en muziek luisteren. Tijdens de vrijwillige opname werd hij door de psychiater vervolgens opgesloten in een isoleercel en werd tot dwang besloten.
Hij kreeg 5 verschillende psychofarmaca: Rivotril, Nozinam, Cipramil, Remeron, Promethazine en Dipiperon.
Alle gezonde dingen in zijn leven vielen weg en hij ging steeds verder achteruit.
Drie jaar later. Geen psychofarmaca meer, dankzij overplaatsing naar buitenlandse kliniek. Mijn man is actief aan het hardlopen en luistert weer naar klassieke muziek.
Nu nog het heilzame effect van gamen ontdekken? Het lijkt mij niet.
De andere kant van de psychiatrie op www.regering.blogspot.com
Een reactie posten