ECT - "SHOCKING"?

"(...) Mijn hart klopt in mijn keel. Mijn knieën knikken. Ik heb mijn handen in de zakken van mijn jasje gestoken en knijp ze tot vuisten. Ik zet me schrap. De dokter plaatst de elektroden op het hoofd van de patiënt. Ik hoor een piep en opeens begint de patiënt te schokken. Zijn armen en benen bewegen heftig. Een straaltje speeksel loopt uit zijn mondhoek. Mijn God. Wat een afschuwelijk tafereel. (…) Ik zie plotseling 5 bedden en het aantal verpleegkundigen aan het bed heeft zich verdubbeld. De dokter heeft 6 armen. (…) Ik zweef door de deur naar buiten en op de gang zak ik door mijn benen. ECT onschadelijk? Dacht het niet".

Dit is een citaat uit het ingezonden stuk in het dagblad De Pers, verschenen onder de titel 'Shocking' op 15 juli '07. De auteur beschreef de negatieve gevoelens die zij had ondervonden bij het bijwonen van een elektroshockbehandeling ergens in NL. Op onze afdeling waren wij erg geschrokken van deze beschrijving. ECT kwam er negatief uit naar voren. Onze ervaring is dat zowel patiënten als mensen die een keer meekijken bij de ECT niet de ervaring hebben die de auteur beschrijft. Bovendien is ECT een veilige en effectieve behandelmethode. Ik vind het dan ook positief dat op 20 aug. '07 in De Pers de (geheel andere) ervaring van Gwendolyn Cazander is gepubliceerd. Zij loopt momenteel haar co-schap psychiatrie in het LUMC.

Hieronder een citaat uit de comumn. Het volledige stuk kan je hier downloaden.

"(…) De psychiater en ik maken kennis met de patiënt. Het is zijn 12e ECT-behandeling en hij merkt duidelijk vooruitgang in zijn depressieve klachten. De man in kwestie ligt er rustig bij wanneer de anesthesist hem vraagt diep in te ademen. Hij krijgt wat extra zuurstof. Ondertussen plakt de psychiater elektroden op het hoofd. De patiënt wordt slaperiger en de spieren verslappen. De anesthesist controleert of de narcose is ingewerkt, terwijl de psychiater een controlefilmpje van de hersengolven maakt. Als alles gereed is, wordt de stroom gegeven. Gevoed door informatie uit de media, verwacht ik dat de patiënt hevig zal schokken met zijn lichaam. Dit idee blijkt ongegrond. Door alle spierverslapping zie ik slechts lichte trekkingen met armen en benen en een minimale grimas van het gezicht. Voor ik het weet, zijn de trillingen voorbij en maakt de anesthesist de patiënt weer wakker. Er zijn slechts een paar minuten verstreken. Ik loop naar de verkoeverkamer. "Hoe is het met u, meneer?", vraag ik de patiënt. "Vindt u het niet eng, die ECT?" "Het werkt!", antwoordt de patiënt opgetogen. "Natuurlijk is het eerst spannend. Maar ik voel me altijd heel goed na de ECT, terwijl niets anders me heeft kunnen helpen. Dat is toch mooi?" Ik knik bevestigend en loop terug naar de kleedkamer van de OK. 'Dus ECT is eigenlijk een heel goede en effectieve therapie!', besluit ik en ik hang mijn logge klompjes op het rek. 'Die andere 'co' moet zeker nog eens komen kijken….'"

21 Aug '07