WHY WE LOVE?
Misschien is het gevoel van die moeder naar baby’s wel een vorm van verliefdheid. Ja, wat doet het brein toch met ons in die andere vorm van natural high: als ons hele wezen alleen nog maar kan denken aan die ene ander? Verliefdheid! Helen Fisher heeft MRI scans gemaakt van mensen die verliefd zijn en mensen wiens relatie juist verbroken was.
Over Helen Fisher hadden we het vorig jaar ook. Ik weet niet of je het nog weet. Toen beschreef ik een onderzoek van haar ook met MRI scans. 17 hevig verliefde mensen onderzocht ze toen, met een fMRI scan. Confrontatie met de persoon op wie ze verliefd waren, gaf een activatie van het dopaminerge systeem in het posterodorsale deel van de nucleus caudatus en het rechter gebied van het tegmentum. Daarnaast onderzocht ze 15 verliefde, doch afgewezen personen. Met een 'gebroken hart', gingen zij de scanner in. In vergelijking met foto’s van 'gewone bekenden', veroorzaakten foto's van hun object van verliefdheid nog steeds activiteit van het dopamine systeem - wat suggereerde dat zij nog steeds veel voor hun geliefde voelden. Maar daarnaast was er ook activatie in bijvoorbeeld de laterale orbitofrontale cortex, het gebied dat wordt geassocieerd met redeneren, risico-afweging, besluitvorming en woede-regulatie, maar ook met obsessief-compulsief gedrag en gebieden in de hersenen gelieerd aan fysieke pijn (gyrus cinguli). Fisher: "It's not a good combination: you're feeling intense romantic love, you're willing to take big risks, you're in physical pain, obsessively thinking about a person and you're struggling to control your rage. You're not operating with your full range of cognitive abilities. It's possible that part of the rational mind shuts down." (Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci.'06; 29;361(1476):2173-86).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten