STUDENTEN, TV & STRUGGLING STIGMA

Psychiatrie en stigmatisering. De media kan soms behoorlijk ongenuanceerde uitspraken doen. Vorig jaar werden in de US koppen als ‘"Psycho penned poison plays"; "Crazed Killer" en "Maniac"’ gemaakt naar aanleiding van schietincidenten op scholen (zie '.. & massamedia'). Ook rond celebrity’s onstaan ongenuanceerde reacties als er sprake blijkt van psychische problemen. Neem de hectiek rond Britney (zie bijvoorbeeld ‘Give Britney a break (I of II)’). De invloed van de media is fors. Twee richtingen uit. Allereerst hoe er naar mensen met een psychiatrische aandoening wordt gekeken. En naar hun naasten (zie bijv 'stuggling stigma'). Eerder is uitgezocht dat een positief, danwel negatieve berichtgeving over een psychiatrische aandoening ook de kijker op die wijze doet gaan denken over die aandoening. Bijvoorbeeld een goede documentaire of film over een psychiatrische aandoening kan helpen het begrip voor de aandoening te vergroten. Zowel bij de patiënt zelf als bij de omgeving. Neem een film over dementie, als ‘Iris’ of 'Away from her' over dementie. Of 'a Beautiful Mind' over schizofrenie. Dat is belangrijk om bij stil te staan. Want gebleken is dat een negatief stigma op een aandoening ook maakt dat iemand die eraan lijdt minder snel hulp zoekt. De media heeft dezelfde wijze ook invloed op hoe er naar behandelaars wordt gekeken. Het kijken naar ziekenhuisseries waarin artsen positief belicht worden, blijkt bij de kijker ook een positief effect naar artsen in het algemeen op te wekken. Kijken naar series waarin een arts negatief belicht wordt, maakt juist dat de gedachte over medici ook negatiever wordt. En idem dito tenslotte over behandelingen.
Aan wat voor mediavormen moeten we denken? Dat is wel van belang. Gaat het specifiek om documentaires, films en echte ziekenhuis-soap series? Of gaat het verder? En wie is beïnvloedbaar?
Recent is gekeken naar de invloed van een aantal televisieseries op studenten. Series variërend van komische (als Frasier) tot crime scenes (door de onderzoekers als 'drama' benoemd - series als als Law & Order SVU), waarin frequent psychiaters en psychotherapie voorbij komen. 369 studenten werden onderzocht. Bij hen werd in kaart gebracht in hoeverre zij geneigd waren psychiatrie te stigmatiseren. En ook in hoe hun gevoel was over psychotherapie. Naarmate de studenten meer komedies en/of drama’s keken, hadden zij een negatievere blik op psychiatrie en mn psychotherapie. Daaraan gekoppeld gaven zij aan dat ze zelf minder geneigd zouden zijn ooit therapie te volgen, dat ze het stigmatiserend vonden en ervan uit gingen dat psychotherapie weinig baat zou hebben (J Clin Psych '08;64:276-95). Twee vragen. Wat voor afspiegeling zijn studenten tov de 'bevolking'? Zijn ze genuanceerder of juist niet? En bovendien - zullen de komedies en drama’s ook een dergelijke negatieve invloed hebben op mensen die zelf lijden aan een psychiatrische aandoening? Waardoor ze daadwerkelijk minder of geen hulp willen?

De onderzoekers suggereren dat er voor of na de serie ook een positief of meer genuanceerd geluid zou moeten volgen. Is een dergelijke stigmatisering zo tegen te houden?

Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat mensen die door dergelijk series beïnvloedbaar zijn, door een positief reclameblokje erna opeens anders gaan denken. Een positieve invloed van een meer positieve serie, kan ik me wel voorstellen. Moeten we een Dr Ross of Mc Dreamy in gaan zetten als knappe psychiater? Met Mr Big, Carry en Mr Darcy-achtige types als patiënten?

Ook over films & psychiatrie de WIKI

.

20 Mei '08